Een vriend liegt toch niet! Verontwaardigd kijkt mijn zoon mij aan. Met een blik in zijn ogen die totale verbijstering laat zien, omdat ik zoiets simpels niet begrijp. Een vriendje was vorige maand jarig en heeft gezegd dat hij op zijn kinderfeestje mag komen. Mijn waarschuwing dat hij misschien al een kinderfeestje heeft gehouden valt helemaal verkeerd. Fijn om nog vol overgave te geloven in het goede van de mens.
Waarom trekken wij volwassenen verhalen in twijfel? Waar is het misgegaan? Wanneer gaat de naïviteit verloren? Waar is het geloof in de medemens gebleven? Hoe vaak hebben we onze neus gestoten? Is het zoals Nietzsche schreef: “Niet dat je tegen mij loog, maar dat ik je niet meer geloof heeft mij geschokt.” Bouwen we daarom een muurtje om ons heen, zodat we tegenslagen kunnen incasseren.
Wat vertel ik mijn zoon. Moet ik mijn eigen teleurstellingen delen met mijn kind om hem te behoeden voor een tegenvaller? Of zal ik hem laten genieten van zijn naïviteit en hem zelf laten
ondervinden dat de medemens niet altijd waarheidsgetrouw is.
Mijn zoon had gelijk. Het kinderfeestje was uitgesteld en hij kreeg een uitnodiging. Zijn vriendje liegt niet!
Maar geldt dat ook voor mijn vrienden?
Reactie schrijven