“Aah kiekie kiekie” lief lachend en vertederd hang ik boven het wiegje van een baby. Compleet mesjogge is de onzin die ik uitsla. Mijzelf daar niet van bewust lach ik gelukzalig naar de bijbehorende moeder. Een totale hersenspoeling heeft het moederschap bij mij teweeg gebracht. Voorheen was ik een resultaatgerichte, ambitieuze, hardwerkende carrièretijger. Maar nu? Als ik een baby zie, sla ik wartaal uit en word ik overmeesterd door een liefdevol gevoel. Waarschijnlijk biologisch bepaald en door een overvloed aan hormonen is de reactie onevenredig sterk, én niet in de kiem te smoren door mijn voorheen nuchtere relativeringsvermogen. Aan het einde van een werkdag, huppel ik bijna, met een kriebel in mijn buik, het kinderdagverblijf in om mijn zoontje op te halen. Trots en gelukkig ben ik. En dat gevoel wil ik delen met mijn vriendinnen. De in het verleden oninteressante, gelaten aangehoorde kinderverhalen zijn nu boeiend. En erger nog, ik heb zelf zoveel te vertellen over luiers, slapeloze nachten, lachjes, het fruithapje en meer alledaagse onzin. Die nu de kern van mijn bestaan lijken. Maar eigenlijk niets anders zijn dan dagelijkse rompslomp.
Lieve vriendinnen heb geduld!
De uitgekraamde burgerlijke, oersaaie verhalen worden waarschijnlijk door mijn moederinstinct opgeroepen. Ik kan daar niets aan doen. Ooit zal ik weer andere gespreksstof hebben, dan kinderen.
Voorheen had ik inhoudelijk toch ook iets te melden. Mijn hersens zijn onbeschadigd, dus die tijd komt heus wel weer. Denk aan hoe ik was. Denk aan hoe het weer kan worden. Wacht tot ik weer de
oude ben. Hoelang dat duurt?
Kleine kinderen worden groot, dus hooguit een jaar of twintig!
Reactie schrijven