Stil

 De klokken luiden! Het is druk en stil in de kerk.
 
Vorige week stond jouw beste vriendin op mijn voice mail. met het verzoek of ik haar terug wou bellen. Dit leek helemaal niet vreemd, ze is tenslotte ook een vriendin van mij. Nadat de kinderen op bed lagen, ging ik er eens goed voor zitten en belde terug. Ze begon met de vraag  of ik het al gehoord had. Oei, dat klonk niet best. Ze vertelde mij dat je er niet meer was, dat je die dag was overleden. Overleden? Mijn lichaam vulde zich met ongeloof, verdriet en pijn. “Hoe kan dat nou” stamelde ik. Het alles vernietigende antwoord was dat je voor een trein was gaan staan. Je deed anders de laatste tijd, maar dat er zo’n pijn aan ten grondslag lag had ik niet verwacht.
 
We zitten in de kerk. Je witte gesloten kist staat voorin, met een mooie foto van jou erop. De tranen lopen over mijn wangen, ik kijk om me heen.
 
“Zoveel mensen en niemand die helpen kon.”