Belofte

Tot de dood ons scheidt.

Tranen biggelen over zijn wangen, als de situatie tot hem doordringt.

Hij denkt aan lang geleden, toen deden ze elkaar een belofte. Verliefd en in feestelijke stemming gaven ze elkaar het ja-woord. Inmiddels zijn ze de tachtig reeds gepasseerd en ze zijn nog altijd blij met elkaar, ze hebben een fijne relatie.

Zijn vrouw kan niet meer zoveel, maar met liefde zorgde hij voor haar. Met wat hulp van buitenaf ging dat nog best wel. Tot vorige week. Hij werd ziek en kwam in het ziekenhuis terecht. Zijn vrouw werd tijdelijk opgenomen in een verzorgingstehuis. Nu is hij thuis en de wereld glipt uit zijn handen. Duidelijk werd, dat zijn vrouw zoveel zorg nodig had, dat ze het verzorgingstehuis niet meer uit kan.

En hij? Hij is te gezond om het verzorgingstehuis in te mogen. Dus nu woont zij daar en hij alleen! Decennia lang zijn ze samen opgetrokken. Nu mag hij alleen nog op bezoek komen. De regels van onze samenleving zorgen ervoor dat ze beide alleen oud worden. Hartverscheurend!

De oorzaak is geld. Het is te duur als hij een bed inneemt in het verzorgingstehuis. Het bed moet toekomen aan iemand die zorg nodig heeft. Sociale en psychische zorg worden daar duidelijk niet mee bedoeld.

’s Avonds ligt hij alleen in zijn bed. Geen kusje voor het slapen gaan. Geen warm lichaam om tegen aan te kruipen. Hij leeft in een welvarend land. Leeft hij wel, in een welvarend Nederland?