Mijn ziel en zaligheid leg ik in hun opvoeding. Alle clichés zijn meer dan waar! Ik hou van ze met heel mijn hart. En ik ben alles wat een moeder zoal is, van kok tot chauffeur, van verpleegster tot lerares en nog zoveel meer.
Ze worden groter en zelfstandiger. Op vragen die ze stellen verwachten ze uiteraard een “ja”. Maar toch is mijn antwoord weleens “nee”. Mijn oogappeltjes veranderen in schreeuwende, onredelijke monsters. Ik heb toch getracht ze respect bij te brengen?
Als het bloed dan onder mijn nagels uitgehaald is. Én ook ik vergeten ben hoe ik
redelijkerwijs zou moeten reageren, breekt de hel in huis helemaal los.
We gaan uit elkaars gezichtsveld en na verloop van tijd keert de rust in huis terug en
daarbij ook de redelijkheid. Er komt een oplossing, een compromis of een ontevreden persoon.
Gaandeweg vinden ze de weg naar volwassenheid. Als moeder loos ik ze met vallen en
opstaan door de levensfases. In heel hun leven zullen ze nooit meer iemand tegenkomen die ze zo bevlogen en met zoveel passie zal coachen. Een taak die de kinders met dankbaarheid zou moeten vervullen.
Maar kun je rekenen?
Reken er dan maar niet op!
Reactie schrijven