Slik. Daar gaat hij. Leuk op reis, met school. Naar een ander land.
Thuis al geheel geïnstrueerd. Geen kus, niet te opzichtig zwaaien en zeker geen foto’s maken. Is dat echt nodig dat we hem brengen, kan hij niet gewoon op de fiets?
Daar sta je dan om hem uit te zwaaien, wat eigenlijk niet mag. Samen met al die andere ouders, die ook op gepaste afstand blijven. Een moeder doorbreekt het niet geschreven protocol en geeft haar zoon een kus. Er is niemand die durft te volgen.
Ze stappen de bus in, uiteraard zonder te zwaaien. De ramen zijn donker, dus waar je oogappel zit is compleet onduidelijk. De bus start en ze gaan. Er gaan wat handen omhoog om te zwaaien. Ook in de bus!
Weg zijn ze. Ze gaan een heerlijke reis tegenmoet.
Wat worden ze allemaal groot. Later zal hij het vast wel waarderen dat ik hem heb uitgezwaaid., toch.
Of zou de vraag moeten zijn:
Voor wie stond ik hem eigenlijk uit te zwaaien?
Reactie schrijven