Zes jaar later, zelfde maand, zelfde ziekenhuis, zelfde afdeling.
Ander onderzoek, andere ouder, andere setting.
De uitkomst kan net zo vernietigend zijn.
Dezelfde onzekerheid, dezelfde angst. Of toch niet?
Nu weet ik hoe het voelt een ouder te verliezen, nu weet ik hoe het voelt te leven tussen hoop en vrees. De onbevangenheid is weg.
Nu ga ik mee naar het ziekenhuis, al bij het eerste onderzoek, de spanning stijgt. Voorheen relativeerde het beter, laten we eerst maar eens afwachten wat de uitslag is, het zal we meevallen, toch.
En nu?
De kans is klein, de hoop is kleiner, de angst is groter.
Reactie schrijven