Samen

De laatste vakantie samen.

 

De plannen waren gemaakt. Met iedereen zijn eisen was rekening gehouden. Zon, cultuur en natuur. Het perfecte plaatje, voor ieder wat wils. Een mooie rondreis, waarin we op drie plekken zouden logeren. Opgetogen vertelden we iedereen die het maar horen wilden waar we heen zouden gaan, wat we zouden gaan bezichtigen en hoe we zouden genieten.

 

Als we op verjaardagen waren was vakantie het favoriete gespreksonderwerp. Ga jij nog weg, een weekendje, een week, een maand? Alles wat nog in het verschiet lag en alle droomreizen die iedereen scheen te maken werden besproken. Blijkbaar was ons dagelijks leven saai, een sleur en weinig opwindend. En leefde we voor die week of paar weken vakantie. Konden we niet genieten van ons gewone leventje?

 

En toen kwam Corona, een virus dat ons luxueuze leventjes aan banden legden! Wat angst verspreide en de grenzen deed sluiten. Daar ging onze vakantie. Al was dat uitspreken natuurlijk not done, er gingen mensen dood! Na een vrijwillige Lockdown, besloot de regering in de vakanties de Europese grenzen weer open te gooien, ondanks het virus. Er zijn duidelijk meer belangen dan de volksgezondheid. Angsthazen als we zijn of verstandige burgers, het is maar hoe je het bekijkt, besloten we in Nederland te blijven.

 

Mogelijk onze laatste vakantie met het hele gezin. Ze gaan volgend jaar, waarschijnlijk hun eigen weg. Geen spetterende, afsluitende vakantie met een fantastische afsluiting, na al die jaren dat we samen weg zijn geweest.

 

Na ons weekendje Groningen, met Hollands weer en slenterende telefoonkijkende pubers, was de conclusie dat ze een leuk weekend hadden gehad. De rest van de vakantie thuis, waar hun vrienden kwamen is prima bevallen.

 

Was de krampachtige houding van de laatste vakantie samen moet geweldig zijn te overdreven. Gaat het daar dan toch niet om? Gaat het gewoon om de gezelligheid samen en misschien wel het hele jaar, in plaats van die dagen dat we samen op stap zijn. Heeft het virus ons dan toch een goed inzicht gegeven? Waarderen we nu wat wel kan?

 

 

Zouden mijn pubers volgend jaar, weer een weekendje met ons op stap willen?