De dood als vijand

Hij heeft deze strijd niet kunnen winnen!

In onze cultuur is de dood iets wat zo lang mogelijk uitgesteld moet worden. Als je levensverwachting nog drie maanden is kan men er nog een chemokuur tegen aangooien, zodat je misschien wel vijf maanden leeft. De verpleeghuizen zitten vol met ouderen mensen, waarvan de kwantiteit van het leven wordt opgerekt, maar hoe ervaren zij de kwaliteit? Of is dat een dingetje van mijn generatie.

Vandaag stond in de krant “Nederlandse vrouw overlijdt na tweede besmetting met coronavirus”. Heftig! Beste lieve mensen, deze mevrouw was 89 jaar. De gemiddelde leeftijd in Nederland ligt een stuk lager, namelijk 83 jaar.  Als deze mevrouw twee keer in drie maanden tijd een longontsteking had gehad was ze ook overleden, wat zeg ik, bij twee keer een griepje of misschien zelfs wel bij twee keer een verkoudheid. Oh ja, ze had ook nog onderliggend lijden, namelijk beenmergkanker. Er zijn er aan minder overleden. Toch blijven we strijden tegen de dood, we kunnen ons toch niet neerleggen bij het einde?

In dezelfde krant staat “Kabinet staat levensbeëindiging ongeneeslijke zieke van 1 tot 12 jarige kinderen toe”. Dat is pas heftig! Dat je als ouders moet besluiten, dat het liefste wat je bezit beter af is als de laatste adem is uitgeblazen. Als het lijden zo impactvol is dat euthanasie nog de enige oplossing is. Dat je het welzijn van je kind boven je eigen verdriet stelt. 

Kijken we voldoende naar het omslagpunt? Als lang zal die leven niet meer haalbaar blijkt, als de aftakeling zo is ingezet dat het voor de persoon in kwestie, en de naaste, ondraaglijk is geworden. Dan is de dood geen vijand, maar dan wordt de dood je beste vriend.

Als je wordt geboren is er maar een ding zeker, je gaat ook weer dood! Waarom willen we dan strijden, waarom willen we dan bepalen, waarom willen we dan rekken, ook als de wedstrijd al verloren is en langer strijden geen voldoening biedt?