Oma

Fier staat ze met de baby op haar armen op Facebook. De hele wereld mag het weten haar kleinzoon is geboren. Het geluk straalt eraf. Ze is oma geworden! Een mijlpaal bereikt.

Als ik aan oma denk, dan denk ik aan de jurken die mijn oma’s droegen, aan de ananassnoepjes met chocolade, de koetjesreepjes, de grijze haren, de steunkousen die ze droegen.

Als ik aan een oma denk, dan denk ik aan iemand op leeftijd, iemand die de tijd neemt om naar je te luisteren, omdat ze niet meer hoeft te werken. Iemand die altijd lief voor je is. Iemand waarbij het leven al grotendeels voorbij is en daardoor een bepaalde rust heeft gevonden. Iemand die nog geniet van de laatste (hopelijk tientallen) jaren hier op aarde, waarbij je hoopt dat de lichamelijke en geestelijke achteruitgang mee zullen vallen.

En nu staat de nieuwbakken oma daar op Facebook. Een in mijn ogen, jonge, gezonde, kwieke, levenslustige, modern geklede oma.

Ik voel me sportief, van deze tijd en het lijkt of mijn leven nog niet al te lang geleden begonnen is. Op Facebook prijkt mijn klasgenoot van de lagere school, zij is een trots oma.

Hoe hard is deze confrontatie? Ik val in de leeftijdscategorie van de oma’s.