Lekker ding

Bruce Springsteen, wat een lekker ding! The Boss, op meerdere vlakken.

Wow, wat een energie en een fantastische sound. Wat een talent. Ik ben verkocht. Heerlijk om na te kijken. Hoe lang genieten we al van hem én zijn muziek? “Hey little girl is your daddy home”, jeugdsentiment. Dat moet zo’n vijfentwintig jaar geleden zijn. Help! Die spetter moet dus best oud zijn. Ik kijk naar iemand die mijn vader kan zijn. Iemand die op de bingoavond kan zitten in het plaatselijke dorpshuis, zanikend over het losliggende tegeltje voor de deur. Maar wat ik op het podium zie is iets compleet anders. Wat een sexappeal. Dan denk ik aan Barry Hay, leadzanger van de Golden Earing. Hij en Bruce zijn van dezelfde generatie. Ze behoorden tot de muzikale top in de jaren tachtig en draaien nog steeds mee. Maar als ik naar

onze Nederlands Barry kijk, zie ik een oud gerimpeld hoofd, niks geen sexappeal. Nou ja, misschien voor een zeventig jarige. Is dat dan voortaan zijn doelgroep? Dat verklaart wel, waarom hij meespeelt in een reclamecommercial voor slechtziende.

Hoe kan dat nou? Zou het bij The Boss echt natuurlijk zijn, zo weinig rimpels op je zestigste. Of is de natuur een handje geholpen, in Amerika is dat toch heel gewoon! Volgens onze Nederlandse nuchterheid is dat zwaar overbodig. Muziek luisteren doe je toch met je oren. Tja, op die paar muziek DVD’s is het wel spannender om naar iets lekkers te kijken. Maar ja, een

facelift is zo overdone.

Terwijl ik verder zwijmel bij de muziek van Bruce, kijk ik naar mijn man. Zijn eerste grijze haren zijn zichtbaar en hij weigert hiervoor een kleurspoeling te gebruiken. Hij is net in de veertig en heeft al meer rimpels dan The Boss. Waar zit ik over een paar decennia mee opgescheept? Met een nuchtere Hollandse Barry?! Een geluk, dan nadert deze dame ook de

zeventig.